Początki budowy dzisiejszego pałacu należy umiejscowić w XVIII wieku. Maximilian Leopold von Reibnitz zlecił w 1751 roku przebudowę pałacu w stylu barokowym. Powstała budowla dwukondygnacyjna, trójskrzydłowa, pokryta mansardowym dachem.

 

W roku 1816 Mysłakowice stały się własnością feldmarszałka Prus hrabiego Augusta Neidhardta von Gneisenau, który wkrótce po nabyciu posiadłości przystąpił do modernizacji pałacu, powierzając funkcję inspektora budowlanego malarzowi i architektowi Karlowi Raabemu. W wyniku modernizacji, pałac powiększył się, nabrał okazałości, a dzięki dobudowaniu oszklonej oranżerii i tarasu harmonijnie łączył się z otaczającym go krajobrazem.

 

Jesienią 1832 r. od potomków hrabiego, wieś kupił sam król pruski Fryderyk Wilhelm III i przeznaczył na letnia rezydencję. Zaraz po nabyciu wsi na nowo urządzono i umeblowano pałac królewski. W roku1833 na polecenie króla, Józef Lenne rozpoczął tworzenie parku krajobrazowego wokół pałacu, w 1835 r. wybudowano most na rzece Łomnica, a w 1839 r. rozpoczęto budowę kościoła, którego wejście główne ozdobiły niebawem dwie pompejańskie kolumny, dar króla Neapolu dla Fryderyka Wilhelma III.

 

Po śmierci króla Fryderyka Wilhelma III na tron wstąpił jego syn Fryderyk Wilhelm IV. Stał się on właścicielem majątku i po odkupieniu pałacu od swojej macochy zdecydował się na całkowitą przebudowę pałacu w stylu neogotyckim. Już wkrótce powstały plany przebudowy, których autorem był architekt Friedrich August Stüler, któremu w dużej mierze budowla zawdzięcza swój dzisiejszy wygląd.

 

Od roku 1951 w pałacu dzieła szkoła. W roku 1980 pałac został wpisany na listę zabytków chronionych. Z czasów, kiedy mieszkali tutaj monarchowie zachował się zewnętrzny charakter budowli, podczas gdy daleko idącym i jak się zdaje nieodwracalnym zmianom uległ podział pomieszczeń i ich wystrój. Obecnie właścicielem pałacu, a w ostatnich latach także restauratorem parku jest gmina Mysłakowice.